Hz. Musa (a.s) ve diğer Peygamberler, Allah’ın onlarla konuştuğunu nereden anlıyorlardı? Neden şüpheye düşmüyorlardı?

Soru:

Hz. Musa (a.s) ve diğer Peygamberler, Allah’ın onlarla konuştuğunu nereden anlıyorlardı? Neden şüpheye düşmüyorlardı?

Cevap:

Şüphe, bir şeyin yarısının hak ve yarısının batıl olduğu yerde oluşur, tamamıyla hak olan bir konuda şüpheye yer kalmaz.

Yerin ve göyün nuru olan Allah tecelli ettiğinde batıl ve şüpheye yer bırakmaz.

Hz. Musa (a.s) ve diğer Peygamberler hiçbir zaman duyduklarının Allah’ın kelamı olduğunda şüphe etmediler ve Peygamberlerin tümünün sözü şudur: ‘…ben Rabbimden gelen apaçık bir delile dayanıyorum.’ [1]

Bir şey açık ve delille birlikte olunca artık şüpheye yer bırakmaz.

İmam Sadık’tan (a.s) şöyle bir soru sordular: ‘Peygamberler, Peygamber olduklarını nerden anlarlar?’ İmam (a.s) buyurdu: ‘Onların gözlerinden gaybın perdesi kaldırıldı ve hakikat onlar için açık oldu.’ [2]

Bu nurlu sözün açıklaması şöyledir ki, Risalet’te Şuhut bedihidir.

O makamda batıla yer olmadığından, şüpheye de yer yoktur. Şüphe her zaman iki tarafı olan bir olaydadır, ispat edilmeye ve teşhis edilmeye çalışılır.

Tek olan bir yerde şüphede olmaz. Allah’tan gelen ledün ilminde hakikatten başka şey olmadığından, şüpheye de orada yer yoktur.

Bir yerde hem hak ve hem batıl varsa, terdit konusu şeyin, hangi taraftan olduğunda şüphe etmek normaldir. Peygamberlerin vahye ulaşma yollarında batıla hiç yol olmadığından, şüpheye de yol yoktur.

İmam Sadık (a.s) böyle bir soru karşılığında buyurdu: ‘Batıl, şüphe, vesvese, hayal, vehim ve bu tür şeylerin tümü kenara itildi ve hakikatin özü olan ilahi vahiy ona tecelli etti. Hakikatin özünün zuhuruyla batıla yer kalmaz ve bu durumda şüphenin de yeri yoktur.’ [3]